Modern Köle Hikayesi 9. SON Bölüm
Düzenek hazırdı. Artık tek yapması gereken sandalyenin üzerine binip ipi boğazına geçirmekti. Bi an için Mirkelam ile göz göze geldi. O gittikten sonra ne yapardı? Evin kapısını açtı ve kediyi kucağına alıp kapının diğer tarafına bıraktı. Kedi yalvarır gibi gözlerle bakarken kapıyı kapattı. Kapalı kapanın soğuk yüzüne sırtını dayadı ve konuştu;
“Affet beni dostum. Evde açlıktan ölmenden iyidir. Git, git ve sokağın karanlık yüzlerinde yiyecek bi şeyler bul. Çöplere bakmayı unutma. İnsanlar artık her şeylerini çöpe atıyorlar. Belki yeni bi sahip edinirsin. Sahibine kızma. Bu beceriksiz adam yaşamayı bile beceremedi oğlum. Kendine iyi bak”
Sonra sustu. Bi kaç dakika kadar tavanda asılı duran ipe baktı. “Ne kadar da zormuş” diye mırıldandı. O an 7.9 büyüklüğünde bi deprem olsa daha kolay öleceği için mutlu olurdu. Cebinden bi sigara çıkardı. İpin ve sandalyenin olduğu yerin karşısına bi tabure çekip oturdu. Bi yandan sigaradan çekiyor bi yandan da ağlıyordu. Gözyaşlarının sigaranın fitilini ıslattığından haberi olmayan köle, bi sebep arıyordu. Yaşamak için lanet olası tek bir sebep. Var mıydı? Ne için yaşamalıydı? Kendi için mi? İnsanlar için mi? “İnsanlar çıkarcı bok çuvalları” diye geçirdi içinden. Belki sevdiği kadın için yaşayabilirdi. Fena fikir değildi diye düşünürken, sevdiği kadının çoktan evlendiğini hatırlayıp yutkundu. Tükürük boğazından kayıp midesine inerken sigarası bitti. Kalktı.
Ağır adımlarla karşısında duran ölüme yürümeye başladı. Azrail sanki giriş kapısının orda kendi işi elinden alındığı için küfrediyordu. “Ölüm meleği benim…”
Sesi duvarlara çarpa çarpa kayboldu.
“Hey Azrail, canın cehenneme. Bugün izinlisin git de bi şeyler iç lanet olası”
Bağırıyordu, bağırırken de gülüyordu. Karşıdan biri o an onu görse deli diye tanımlardı. Ya da bi kaçık. Aklı uzak diyarla kaçmış bi insan müsveddesi.
Sandalyenin üzerine bindi. Askıda duran montuna gözlerini dikip annesine sesleniyordu;
“Seni seviyorum anne, bu ayrılığa artık dayanamıyorum. Bekle beni. Geliyorum”
İpi boğazına geçirip sandalyeyi tekmeledi. Havada bir iki saniye asılı durduktan ve ölüme çok yaklaşmışken, ip koptu.
Köle yere düştü. Gülmeye devam ederek bağırdı;
“Anne”
Sonra sustu. On dakika kadar sessiz kaldı. Bi sigara daha yaktı ve konuştu;
“Ben köle, ölmeyi bile beceremeyen sıradan aptalın biri. Vazgeçtim. Şimdi işe gidip boş bardakları ya da dolularını taşımam gerekiyor. Azrail sonra görüşürüz”
———————SON———————
Okuduğunuz için teşekkürler…
Yazar: Şahan Bilgin
Hikayenin 1. Bölümünü Okumak İçin TIKLAYINIZ
Hikayenin 2. Bölümünü Okumak İçin TIKLAYINIZ
Hikayenin 3. Bölümünü Okumak İçin TIKLAYINIZ
Hikayenin 4. Bölümünü Okumak İçin TIKLAYINIZ
Hikayenin 5. Bölümünü Okumak İçin TIKLAYINIZ
Hikayenin 6. Bölümünü Okumak İçin TIKLAYINIZ
Hikayenin 7. Bölümünü Okumak İçin TIKLAYINIZ
Hikayenin 8. Bölümünü Okumak İçin TIKLAYINIZ
Hikayenin 9. Bölümünü Okumak İçin TIKLAYINIZ
