“AĞIR TÜY” HİKAYESİ
1. BÖLÜM
Bismillahirrahmanirrahim.
“Kurân’ın sırrı Fâtiha’da; Fâtiha’nın sırrı Besmele’de; Besmele’nin sırrı da başındaki ‘B’dedir!”
Allah ilk önce kalemi yarattı. Her şeyden önce, “şey” kelimesi dahi anlamını oluşturmadan önce. İdrak edememizin, hayalini kuramamızın sebebi ne acaba?
Bunu anlamak için ilk önce en tesirli zikire baktım. Sırlı ve her şeyden farklı bir zikir arıyordum. Köşede kıyıda kalmış bir ifade, belki evrestin tepesine gizlenmiş bir hazinenin içindeki notu dervişin biri tayyi mekan ile getirmiştir diye düşündüm, ama değil. “La İlahe İllallah”
Herkesin bildiği çoğu vakit tekrarladığımız bu sözün derinliğine neden erişemedim? Belki de ben hazır değilim, belki de bu cümle içinde “belki” kelimesini kullanmam bile çok cürretkar.
Anlamak için bir kaç yol tahmin ediyorum ama en doğrusunu Allah bilir. Önce gözümü kapatıp hiç olmaya çalışıyorum. Bir boşluktayım Matrix’teki o meşhur sahne gibi. Zaman algımı kapatmaya çalışıyorum. Her şey ona ait. Kalbimin ritmini hissediyorum o da ona ait, nefesimi de hissediyorum o da ona ait. Hatta “ona ait” olduğunu idrak etmeye çalışan bilincim de ona ait.
Kibir kıyafeti çok saydam, görünmüyor orada burada. Bende anlamak için yazayım dedim bu satırları buraya. Belki beraber anlarız da iki gram rızasını kazanırız Yaradan’ın.
İnsanların gökten tüy düşse kucaklarına, iki gülümser atarlar bir yana. Ama bu yazdıklarımın ağır bir tüy olması dileğiyle. Cebine koy, lazım olur bir yerlerde. DEVAM…..
