Bir Psikolojik Gerilim Hikayesi “SUFİ CİNAYETLERİ”
BÖLÜM 1
“Bana tepeden bak, bir ahmak göreceksin. Bana aşağıdan bak, efendini göreceksin. Bana direkt bak, kendini göreceksin”
Charles Manson
Saat gecenin ikisiydi. Orhan plağı dikkatlice çıkardı. Plak belki Orhan tarafından milyonlarca kez dinlenmişti. İğne plağa dokundu artık tüm odayı “Tomorrow Never Knows” şarkısı kaplamıştı…
Orhan The Beatles grubu hayranıydı. 60’ları kasıp kavuran dalga 87 doğumlu Orhan’ı da kavurmuştu. Üst düzey ingilizce bilmemesine rağmen tüm şarkılarını ezbere bilir ve vakit buldukça dinlerdi. Müzik Öğretmenliği okumuştu Orhan, ancak her üniversite bitirmiş öğretmen gibi o da atanamıyordu iki yıldır. Bir cafede garsonluk yapıyor, asgari ücret ve sigortaya tamah ediyordu. İşten eve evden işe gidiyordu, içki dalgası filan yoktu. Arkadaş muhabbettini sevmez, en iyi arkadaşı sorulduğunda işaret parmağıyla kafasını işaret ederdi. The Beatles grubunun şarkılarını konu edinen seri katil Mason’ıda iyi bilirdi Orhan. Son zamanların sıkı filozofu olarak görürdü hatta onu. Şarkılarda zikredilmiş metaforlar! Bu plağı da o yüzden seviyordu işte. “Baştan başlamalıyım belki “Varoluş ” oyununu sonuna kadar oynamaya.” demenin tefsirini her yeni dinlediğinde çözeceğine inanıyordu. Ama bu fikirlerini kendinden başkası bilmez, olan ile toplumda olması gereken Orhan’ı birbirine karıştırmazdı.
İlginç bir biçimde dine de çok yatkındı Orhan. Beş vakit namaz kılar. Tespih çeker, yatmadan uzun uzadıya dua ederdi. Bazı zamanlar şükür ettiği olaylar içinde Allah’ın The Beatles grubu üyelerini tek tek yaratması da olurdu. Onların yaşam tarzının İslam’a aykırı olduğunu biliyordu. Ancak letaiflerini aydınlatan bir yanının olduğunu düşünüyordu bu grubun. Uyuşturucu sadece yanlış yöntemleriydi. Üyelerin göstermediği bir yanının olduğunu, aslında Allah aşkıyla yanıp tutuştuklarını düşünüyordu. Peki ya Katil Manson? O da mı böyleydi? O bir katil görünümlü cihatçıydı işin özünde. Dönemlerinde hiçbir iyi insan tam olarak herkes tarafından anlaşışmamış olup, onun Beatles grubu hayranı olması, uhrevi mesajları rahatlıkla anlamasına, hissetmesine ve harekete geçmesine sebep oluyordu. Harekete değil sebebine bakılmalıydı Orhan için. O, Ona direk bakmış olup ruhundaki özü görmüştü. Bir nevi hemhal olmuştu bir katille. Kendisi de pişiyordu hamlıktan şuan her nefeste.
Rahmetli anne-babası geldi aklına birden. Öldükleri kazadan bir gün önce beraber ilahi söylemişlerdi. Orhan’da hayranlıkla izlemişti onları. Bir insan bu kadar hissedebilir miydi her kelimeyi? Gözleri parıldıyordu anne babasının şu dizeleri söylerken:
“Yürü dünya yürü sonun virândır Medet şimden sonra âhir zamandır”
Plak sona geldi bu arada. Orhan da artık yorulmuştu, gece geç olmuştu. Gözünden gelen yaşı silmedim, yaş ailesinden kalan tek mirasıydı. Kalktı hayallere daldığı koltuğundan, yatağın kenarındaki su bardağından üç yudum su içti ve yastığa dua etmeden kafasını koydu. Gerçekten vakti gelmiş miydi bir şeylerin?
BÖLÜM 2
“Rüyalar konusundaki her şeyi öğrendiğiniz zaman, delilik hakkındaki her şeyi öğrenmiş olacaksınız.”
Sigmund Freud
Sabah olmuştu. Tuvalet tasına damlayan suların sesi evi inletiyordu. Orhan baş ağrısı ve ağız kuruluğuyla uyanıp sehpadaki suyu boş midesine boca etti. Göz kapakları yarı açılmış bir şekilde tuvalet musluğunu küfürler eşliğinde kapattı. Geri geldiğinde biri yatıyordu yatağında. Arkası dönük ve cenin pozisyonundaydı.
Üzerinde bembeyaz bir giysi vardı, battaniyenin kapatmadığı kısımlarda bunlar görünüyordu en azından. Kafasında ise krem rengi ve uzun bir sarık vardı. Orhan yatan kişinin kim olduğunu anladı. Dün gösteri yapan Semazenlerden biriydi. Ama neden yatağındaydı? Sabaha kadar berbar mi uyumuşlardı adamla? “Kim lan bu?” siniriyle uyandırmak için eliyle hafifçe dürttü. Elini tek hamlede yakaladı, yatan kişi adam değil kadındı. Saçları açıldı ve sarık yere yuvarlandı.
Orhan’ın elini sıkıca tuttu ve göğsünde gezdirdi kadın. Orhan elini çekmeye çalışıyordu ancak bir kadına göre inanılmaz güçlüydü. Yardım istiyordu ancak ağzını açamıyordu Orhan. Semazen kıyafeti içindeki kadın Orhan’ı arzuluyordu ve Orhan’ın olan bitenden bir gram haberi yoktu. Ellerini göğüslerden çekemiyor, korku ve şaşkınlıktan gözlerini kapatıp dua ediyordu. Kadının tek hamlesi ile yatağa sırt üstü düşmüş ve kadın üzerine çıkmıştı Orhan’ın. Tennurenin etekleri arasında kaybolmuştu Orhan.
Gözünü açtı, kimse yoktu. Sabah olmuştu. Kalbi çok hızlı atıyordu, uzun zamandan sonra ilk defa kabus görmüştü. Hemen sağına soluna baktı yatak boştu. Tuvalet tasına damlayan suların sesi evi hala inletiyordu. Ağzı kuru, başı ağrılıydı. Şu içmek için yataktan kalktı ancak üstü başı batmıştı. Gidip abdest almalıydı.
Alper Murat KİRPİK – Acayip Rüyalar Mecmuası
