Kısa Hikaye “BİR NEFES HAYAT”
Ceylin ÜNAL
Dört yıl önce benim için her şey yolundayken birden aldığım o haber ile dünyam başıma yıkılmıştı. En yakın arkadaşım Büşra kanser hastalığına yakalanmıştı ve onun için elimizden gelen hiç bir şey yoktu. Hastaneye gideceği bir gün benim de onunla gelip gelmeyeceğimi sordu, tabii ki her zaman yanında olacaktım.
Hastaneye gittik, yanımıza beş yaşında bir çocuk oturdu, lösemi hastasıydı. Dökülen saçlarını gizlemek için bir bandanayla küçücük kafasını örtmüştü. Çekingen gözlerle bize bakmaya başladı. Daha sonra bizim muayene sıramız geldiği için veda ederek ondan ayrıldık. Ertesi gün tekrar hastaneye gittiğimizde çocuğun orada olduğunu gördük ve yanına gittik. Annesiyle konuşma fırsatımız olduğunda çocuğun adının Aras olduğunu, sekiz aydır lösemi hastası olduğunu, çevresindeki olaylardan çok etkilendiğini ve bu yüzden bir savunma mekanizması olarak susmayı tercih ettiğini öğrendik.
Küçük Aras için çok üzülmüştük, ona elimizden geldiğince yardımcı olmaya karar verdik. Bundan sonra işimiz olmasa bile her gün rutin olarak hastaneye uğramaya başladık. Büşra da bu süreçte epey yıpranmış, kilo kaybetmiş ve saçları dökülmeye başlamıştı. Fakat Aras‘la ilgilenmek ona iyi geliyordu. Aralarında çok büyük bir bağ oluşmuştu ve birbirlerini çok seviyorlardı. Zaman ilerledikçe kemoterapi ve ilaçlar nedeniyle çok halsizleştiği için Büşra artık Aras’ı fazla ziyaret edemiyordu. Benden gidip Aras’ı görmemi ve iyi olup olmadığını söylememi istediği bir gün Aras’ın yoğun bakımda olduğunu ve uygun ilik bulunmazsa en fazla bir ay dayanabileceğini öğrenmiştim.
Hayat bu kadar kısa olmamalıydı onun için, daha çok küçüktü ve yaşamayı herkesten çok hak ediyordu. Büşra ve Aras için elimden gelen her şeyi yapmalıydım. Uygun iliğin bulunması için herkes seferber olmuştu. İki hafta geçmesine rağmen hâlâ ilik bulunamamıştı ve o parlayan yıldız yavaş yavaş parlaklığını yitiriyordu.
Bu olaylar olurken Büşra kısmen iyileşmişti ve günden güne de iyiye doğru gidiyordu. Haftalarca aramadan sonra sonunda uygun ilik bulundu. Benim iliğim Aras’ınkiyle uyuşmuştu. Yüzlerce kişi içinden benim iliğimin uyuşması ve onun en yakınındayken bunu son anda fark etmiş olmamız mucize gibi bir şeydi. Uygun ilik Aras’a ulaştı ve Aras o minicik elleriyle hayata sımsıkı tutunmaya devam etti.
Artık Büşra da Aras da tamamen iyileşmişti. Bu kadar kısa süre içerisinde bütün bunların gerçekleşebiliyor olması çok garipti. Hayatın karşımıza neler çıkarabileceğini bilmediğimiz gibi bizi nasıl ödüllendireceğini de bilmiyormuşuz. Meğer hayat kaç dakika nefes aldığımız değil nefesimizi kesen kaç dakikanın olduğuymuş ve en umutsuz olduğumuz anlarda bile asla hayata tutunmaktan vazgeçmememiz gerektiğiymiş.
Ceylin ÜNAL
