Bu Hikayeyi Oku “TÜRK KANI YERDE KALMAZ”
Hüseyin ÇANKAYA
“3 Temmuz 1229 günü kurtların ulumasıyla birlikte “Baskın var!” diye bir ses işittim. Gelenler Moğollardı. Diğer adıyla çekik gözlüler… Noyan adında bir komutan elinde pusatı, bağırıyordu. “Gök Tengri adına ruhlarınızı azad etmeye geldim. Her yere ölüm saçın nökerlerim. Çadırları ateşe verin. Güzel avratlara dokunmayın. Türklere ölüm. “diyordu
Babam obanın Alp başıydı. Ne kadar alp varsa talim yerine çağrılmış kılıçlardan kıvılcımlar çıkıp havada kaybolmaya başlamıştı bile. Bense bir köşeden bu kanlı cengi izliyordum. Şamanın davulundan çıkarttığı ses Moğolları daha da hırçın yapıyordu daha da kanlı savaşıyorlardı sanki. Çoluk çocuk demeden herkesi kılıçtan geçirmişlerdi. Sonra bir ok sesi duyuldu ve gökte bir çocuğun “Baba!” diyerek yankılanan sesi. Babam bir Moğol okuyla vurulmuştu. İşte benim gelme sebebim bu gardaşlar.”dedi. Eren Alp içinde büyüttüğü on dört yıllık intikam ateşini bu olayı anlatırken bile söndürememişti kanlı gözyaşlarıyla.
“Orduyu burada tutalım beyim, hem Alpler de yorgundur.” Bunu diyen Alaaddin Keykubad’a yıllarca hizmet etmiş, yüzünde savaşlardan kalma yara izleri bulunan güngörmüş bir komutandı. Sultan II. Gıyaseddin tecrübesizliğiyle ve bazı komutanların etkisi altında kalarak Ordugâhı Kösedağ eteklerine taşıdı ve burada Türkiye Selçuklu Devleti’nin öncü birlikleri Moğollara yenildi. Savaşın bittiğini sanan tecrübesiz Sultan savaş alanını terk etti. Sultanın savaşı terk ettiğini duyan Alpler de terk etti cenk meydanını. Bir tek Eren Alp hariç… O çadırında kaldı ve Moğolların korkarak çadırlara girdiği gün Eren Alp çadırına giren bir Moğol‘un dizine vurdu. Elinde tuttuğu yayın kirişini arkadan Moğol‘un boğazına geçirdi ve yayı birkaç tur döndürdü. Bir yandan ayağıyla Moğol nökerinin başını itiyor bir yandan yayını kendine doğru çekiyordu. Sessiz çığlıklardan sonra yerde ölü yatan Moğol nökerinin üstünü hızlıca giydi.
“Seni öldürmeye geliyorum Noyan, babamın intikamını alacağım. Eğer bu yoldan dönersem ahirette Oğuz Ata‘m kutlu obam benden davacı olsun. Ant olsun, ant olsun, ant olsun.” dedi. Bu sırada dışarıda dolaşan bir Moğol nökeri bunu duydu ve hemen Noyan’a haber verdi. Bunu duyan Noyan.”Nökerlerim şu gelecek toy ere bakın hele. Güya babasının intikamını almak istermiş. Gelsin de ona Noyan’ın cehennemini tattırayım. Kara toprak onun bedeniyle beslensin. Gelsin de çilekeş ruhunu azat edeyim.
Bir süre sonra Eren Alp çıkageldi. Noyan’sa karşısında oturmuş elma yiyordu. Rahat rahat elmasını yedikten sonra çok sesli olmayan bir kahkaha attı. Ayağa kalktı. Saçları arkaya doğru örgülüydü. Çekik gözlüydü. Eren Alp ise sarışın mavi gözlü yiğit bir erdi. Noyan kollarını açtı.” Yarana tuz basmaya mı geldin ataşlı oğlan?” dedi.
Eren Alp bu anı on dört yıldır bekliyordu. Başındaki börkü yere attı, pusatını çekti. “Üstte mavi gök altta yağız yere ant olsun. Can almadan can verirsem kara çelik öz pusatım gök girsin kızıl çıksın. Gök ekini gibi biçileyim.” dedi. Noyan elini kaldırdı. Havada yumruk yaptı. Bir anda Eren Alp’in etrafı sarıldı. Sekiz Moğol nökeri sarmıştı etrafını. İlk hamleyi savurdu Eren Alp. İkinci gelen nökerin kılıcını havada yakaladı ve pusatını karnına sapladı. Noyan’a doğru yöneldi. Ve o sırada bir acı hisseti belinden karnına doğru. Bir mızrakla vurulmuştu Eren Alp. Ağzından kanlar akarak Noyan’ın yanına gitti. Karnından çıkan mızrağı tuttu. Noyan’ın göğsüne sapladı! Noyan’ın nökerleri yıkılmıştı sanki. Bu olamazdı. Böylesine bir intikam görmemişlerdi. İkisi birlikte kara toprağın oldu. Yer ve gök de şahit…
Hüseyin ÇANKAYA
