Duygusal Hikaye “Yaşamak Mı, Ölmek Mi İster İnsan!!”
Merhaba Sayın Okuyucular.. Ben Selçuk Yıldırım Hatay İskenderun da yaşıyorum 1988 doğumluyum. Annem beni doğururken vefat etti 17 yaşında ve akciğer kanserinden vefat etti. Benden büyük 2 tane abim ve ablam da akciğer kanserinden vefat etti biri askerden gelirken diğeri ise ablam annemden hemen sonra vefat etti. Ben yurtta büyüdüm abimi de ablamı da hiç görmedim abimin vefatını bana gelen telefonla öğrendim vefat etmiş cenazesini alacak olan olmadığı için beni bulmuşlar.
Babamı sorsanız o annemden sonra 2022 yılına kadar 8 kadınla evlenip ayrılmış onlardan olan çocukları da benim gibi yurda atmış annemden sonra ki 2 tane kadını öldürüp cezaevine girmiş çok ilginç müebbet almış ama Rahmetli Rahşan Ecevit affından 9 ay yatıp tahliye olmuş.. Bende devlet tarafından hizmetli olarak atandım ve akabinde aileyi akrabayı tanıdım sonra da çalıştığım iş yerine atanan bir tane iş kur personeli tarafından tuzağa düşürüldüm daha sonra borç batağına soktular beni talihsiz bir evlilik yaptım 2 kızım var şuan ama gel gör ki memurum ama çocuklarıma hiçbir şey alamıyorum psikolojik olarak bunalıma girdim hayattan ne tat ne de tuz alamıyorum, çaresizlik içinde mücadele ediyorum yanlız başıma dışardan bakınca herkes memur zannediyor ama oysa ki yaşadığım hayatı çocuklarım yaşamasın diye sürekli olarak katlanıyorum.
21 Nisan 2022 yılında evde otururken öksürük ile başlayan boğazdan kan gelmesiyle devam eden sorunla acile gittim onlar da sağ akciğerin patlamış acil ameliyat gerekli diye Adana da bi hastaneye sevk ettiler orada sağ akciğerimi aldılar sonra da 1 ay sonra beni kontrol ve biyopsi için çağırdılar ne yazık ki Akciğer kanseri olduğum ortaya çıktı genetik dedi doktorlar aslında içime kapanık bir insanım kimseye derdimi anlatmam hep içime attım, sessizce ağladım, değer görmedim, sevgi bulamadım.
Çocuklarımı çok seviyorum ama onlar amansız hastalığa yakalandığımı bilmiyorlar. Onlara bakarak her gün sessizce ağlıyorum, ağlamak için onların uyumasını bekliyorum uyudukları zaman saçlarını okşayarak onları öperek ağlayarak yatıyorum. Eşim ise sürekli olarak kavga çıkartıyor. O’da haklı her gün eve icra gelmesinden. Evde parasızlık, başka kadın olsa kaçar gider. Şiddet yok ama tartışma çok. Ne kadar zor boynu bükük gezmek, başkalarının hayatlarını kıskanmak, keşkelerle dolu yaşamak, en acısı da öleceğini bile bile evlatlarının gözüne bakarak üzülmek, yaşamaya çalışmak mı lazım ölmek mi!!!
Selçuk
hikaye, hikaye oku, hikaye okuma, seçme hikayeler, kısa hikayeler, duygusal hikaye,acıklı hikaye, ağlatan hikaye, şiddet, akciğer kanseri, kanser,
