Çok Güzel Bir Hikaye; “HOŞÇAKALIN”
Gün solardı penceremde. Yıldızları beklerdi meraklı gözlerim. Dudaklarım yeni kelimeler okumanın, yüreğim temiz cümleler duymanın çocuksu heyecanıyla titrerdi.
Saniyeleri ileriye sarardım, varabilmek için.
Çünkü siz efendim, nasıl da söylerdiniz teselli cümlelerini, nasıl avuturdunuz kırgın ruhumu. Sevgim demlenir, her sabah yeni bir neşe hissini tadar fakat tarif edemezdim. Biraz tatlıydı, biraz da ekşi. Anlamanız gerek efendim! Biraz koştuklarımız biraz düştüklerimiz fakat her seferinde beyaz sargılarla sarıldığımızdı. Hafiften sümbül, delice esen denizdi tenimize değen. Yaşarken uyanması zor olurdu, bitmek ne demektir nereden bilecektik? Uzaklaşmak ne demek? Hasret diyorum efendim, nedir?
Saniyeleri geriye sarsam, eskiye varabilmek için.
Bu sızı hiç bana dokunmamış gibi kahkaha atsam. Şu eller ki titremese sizden kalanlarla.
Bir gelecek umudu olsa sarılsam efendim. Nedir bu beynimde çakan? Şimşekler mi yoksa yalnızlığın bildirisi mi? Nedir bu durup bekleyişimi zorlaştıran? Durup beklemem yanlış efendim, unutmak istiyorsa eski hatıralara ihanet etmelidir insan. Eğer eskiler gitmişse yeni gelenlerle aldatılmalıdır eskiyen. Fakat ne mümkün? Ah size kıymak olurdu bu. Oysa ben tozlanmış bir zamanda durmayı daha mütevazi buldum.
Sonbaharda gömülü kaldım. Yapraklarım döküldü, anlatamam. Sizin yaptığınız gibi ben kıyamadım size. Sadece kaldım. Ben sadece kalakaldım. Öylece kaldım. Öylece.
O yeşil günler çıkınca su üstüne, henüz bize varmamıştı karabasanlar derdim, artık susuyorum efendim. Sizi suskunluğumla yolcu ediyorum.
Hoşçakalın.
Unutmayın, siz içimde oluşmuş kocaman bir imparatorluk oldunuz. Siz büyüdükçe ben küçüldüm efendim. Hoşçakalın, değerlisiniz. Her zaman değerli oldunuz.
MİRAY
